Van kinderarbeid is sprake als kinderen een belangrijk deel van de dag (of nacht) werk verrichten. Kinderarbeid was ten tijde van de industriële revolutie zeer gebruikelijk, ook in Nederland. In veel landen maakte de leerplicht een eind aan kinderarbeid; in Nederland was dat in 1901 het geval.
Uit onderzoek in Nederland blijkt dat zo’n 10.000 kinderen van 12 jaar wekelijks minimaal 12 uur werken. Verder werken zo’n 9.000 13- en 14-jarigen minstens 20 uur in de week. Beide gevallen vallen volgens de Nederlandse wet onder kinderarbeid. Kinderen werken in Nederland vaak als vakkenvuller, bollenpeller of babysitter, maar sommigen doen ook zwaar werk in fabrieken en bij boerderijen. De Nederlandse Arbeidstijdenwet bepaalt dat jongeren beneden de 16 jaar in principe niet mogen werken. Op dit verbod zijn een aantal uitzonderingen gemaakt zoals voor: het lopen van (maatschappelijke) stage, een taakstraf, het bezorgen van ochtendkranten en niet-industriële (hulp)arbeid van lichte aard.
Kinderarbeid komt nog veel voor in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Het wordt gewoonlijk veroorzaakt door armoede in gezin en samenleving, dat weer veroorzaakt wordt door een tekort aan werkgelegenheid voor volwassenen en door lage lonen. Kinderen worden niet alleen in de landbouw en familiebedrijven ingezet, maar ook als goedkope arbeidskrachten in fabrieken en weverijen. Meer dan de helft zijn blootgesteld aan de ergste vormen van kinderarbeid zoals werken in gevaarlijke omstandigheden, slavenarbeid of andere vormen van dwangarbeid, illegale activiteiten, zoals drugshandel en prostitutie, evenals betrokkenheid bij gewapende conflicten. Meisjes werken vooral in huishoudens, terwijl jongens sterk vertegenwoordigd zijn in mijnbouw en steengroeven Zij gaan niet naar school. Velen van hen lijden aan ondervoeding en krijgen onvoldoende zorg. De meest kwetsbare groepen als het op kinderarbeid aankomt zijn vaak groepen die gediscrimineerd en uitgesloten zijn, zoals meisjes, etnische minderheden, inheemse volken, mensen uit lage klassen, gehandicapten, ontwortelde personen en mensen die achteraf wonen.
Schattingen geven aan dat er in 2004 wereldwijd zo’n 218 miljoen kinderen kinderarbeid uitoefenden Het aantal nam met 11 % af tussen 2000 en 2004. De daling in riskant werk was veel groter, namelijk 26 %. Geschat werd dat het percentage werkende kinderen (kinderarbeid) 14 % was in 2004, terwijl dat 16 % was in 2000. Het algemene beeld dat hieruit naar voren komt is hoogst bemoedigend: kinderarbeid neemt af en hoe meer riskant het werk, hoe sneller het afneemt. In toenemende mate eisen bedrijven van hun leveranciers een verklaring dat aan de productie geen kinderarbeid te pas is gekomen. Een van de meest effectieve methoden om er voor te zorgen dat kinderen niet op te jonge leeftijd gaan werken is het vaststellen van minimum leeftijden voor arbeid.
De Internationale Arbeids Organisatie (ILO) is de Gespecialiseerde V.N. Organisatie op dit gebied. Uitroeiing van kinderarbeid was één van haar doelstellingen bij de oprichting in 1919. Conventie No 138 schrijft voor dat de minimum arbeidsleeftijd niet lager is dan het einde van verplichte scholing.
De 2016 internationale Dag tegen Kinderarbeid heeft als thema de afschaffing van kinderarbeid in toeleveringsketens (supply chains), een in toenemende mate ingewikkelde serie van activiteiten en processen in de productie en distributie van goederen, die sectoren, landen en continenten omvat .
De conclusie van het verhaal is dat er in Nederland zo goed als geen kinderarbeid meer bestaat en dat het op de wereld nog tamelijk wijd verspreid, maar wel dalende is. Dit correspondeert met een verheugend sterke daling van extreme armoede in de wereld. We zijn op de goede weg!
Opgegroeid ben ik in een tijd dat economische groei en sociale vooruitgang de leidende maatschappelijke beginselen waren. De samenleving was in een roes van expansie. Met het milieu werd daarbij weinig of niet rekening gehouden en niemand taalde daarom. De welvaart groeide de pan uit!
De Club van Rome behoorde bij de eerste die aan de bel gingen trekken, in de jaren zeventig, met te poneren dat er grenzen aan de economische groei waren. Nu, zo’n veertig jaar later is het merendeel van de gegoede wereldbevolking, vooral in het westen, zich helemaal bewust dat het zo niet verder kan. De gevolgen van ongebreidelde consumptie laten zich voelen, onder meer door het smelten van ijsmassa’s, droogtes en onreine lucht. Klimaatakkoorden zijn gesloten en de aanval tegen de opwarming van de aarde is ingezet.
en het milieu met wapens en wapenresten te vergiftigen. En dat geld kan goed gebruikt worden voor sociaaleconomische ontwikkeling en milieubescherming.
De jeugd is al aardig opgevoed in de milieuproblematiek, maar de babyboomers zijn nog niet allemaal aan boord. Zuinig omgaan met energie en water, beperking van onnodige consumptie, steun aan milieuprogramma’s en een rechtvaardiger verdeling van wereld-inkomens, daar moeten we naar toe. We dienen hemel en aarde te bewegen om de aarde in puike conditie te houden, voor ons en voor ons nageslacht
Roken is zwaar verslavend. Dat er een omslag in de maatschappij heeft plaatsgevonden is een historische prestatie; het percentage rokers onder volwassenen is in Nederland tot zo’n 25 procent teruggebracht. En wat een verbetering van gezondheid en levensomstandigheden. Dat 65-jarigen er vijf jaar bijgekregen hebben in vergelijking met de jaren vijftig van de vorige eeuw is grotendeels aan het stoppen met roken te danken. Het traditionele roken zal er uiteindelijk uit gaan. In Amerika, pionier op dit gebied, mag je in sommige delen zelfs in de buitenlucht niet meer roken. Het zal roken vergaan als tabakspruimen vroeger: helemaal eruit. Hoe eerder, hoe beter!
Op het gebied van marihuana zijn er positieve ontwikkelingen op landenniveau, bijvoorbeeld in Uruguay en Canada. Drugs in het verdomhoekje zetten, wakkert de georganiseerde misdaad aan, met fatale gevolgen voor de maatschappij in het algemeen. Catastrofale situaties in Colombia, Mexico en andere Latijns Amerikaanse landen zijn het gevolg.
Het gezin speelt een unieke rol om gezondheid en welzijn van kinderen te verzekeren. Ouders kunnen de gezondheidsstatus van hun kinderen verbeteren door dagelijkse verzorging, emotionele ondersteuning, preventieve en curatieve doktersbezoeken, inclusief tijdige injecties, en door verzorging in tijden van ziekte.
tegen overgewicht, voor meer lichamelijke beweging en voor sociaalpsychische begeleiding voor kinderen in gebroken gezinnen. Overgewicht en gebrek aan beweging vinden vooral plaats in minder gegoede gezinnen, in het bijzonder die onder de armoedegrens leven (één op de acht kinderen). Daar verandering in te krijgen vraagt programma’s van lange adem.
r omgaan tijdens en na de scheiding, hoe meer last kinderen ervan hebben. Deze ‘teloorgang’ van het traditionele gezin heeft een negatieve invloed op de levensloopkansen van betrokken kinderen, vooral in de minder gegoede milieus.
De omvang van lijden en leed is niet te bevatten. Terecht dat we hier een speciale dag bij stil staan, en ons mededogen met slachtoffers en nabestaanden beleven. En tegelijkertijd de oorzaken en gevolgen van gewelddadige conflicten overdenken. Hoewel groter en omvangrijker dan alle vorige oorlogen, heeft de geschiedenis een aaneenschakeling van oorlogen en vredes gekend. 
Maar het is niet eenvoudig. Wraakgevoelens overgebleven of versterkt door onrecht of eerdere oorlogen, de frequente machtswellust en agressie van politieke leiders en in het algemeen het meedogenloze streven naar meer macht en rijkdom spelen parten. Soms hebben leger en oorlog een valse romantiek van parades, wapentuig en vaderlandsliefde, mogelijk ook om agressie en deelname te motiveren en de doffe ellende wat te bedekken. Meestal zijn de armen en machtelozen het kind van de rekening.
Zoveel zelfs dat in sommige culturen, zoals Jodendom en Islam, je je medemens begroet door hem vrede te wensen (Shaloom, Salaam). En overledenen als laatste wens ‘Rust in Vrede’ mee krijgen. Belangengeschillen tussen personen, groepen en landen zijn normaal en onvermijdelijk. Het gaat erom hoe je ze oplost. Ontwikkeling en respect voor internationaal en nationaal recht zijn essentieel. Evenals verdraagzaamheid en mededogen. Op persoonlijk gebied zijn er ook manieren om belangengeschillen op te lossen, vooral door verstand boven gevoelens te laten zegevieren. Woede leidt vaak tot agressie (= oorlog). Beteugeling van woede kan op diverse manieren, zoals aandacht op iets anders richten, kalm blijven, mantra/gebed uitspreken, alternatieve bezigheid, relativering, goede communicatie en lichamelijke activiteit.
Er zijn diverse methoden om een handje te helpen bij het opdoen van die zelfkennis, in het bijzonder karaktertests. Eén die daarbij speciale aanbeveling verdient is de Amerikaanse Value-in-Action Inventory of Strengths (VIA-IS), ontworpen in het kader van de positieve psychologie door Peterson en Seligman (www.viacharacter.org). Het VIA Institute on Character is een Amerikaanse organisatie zonder winstbejag met de taak om de kennis en praktijk van ‘karakter’ te bevorderen. Peterson (Vader van de positieve psychologie) en Seligman hebben een wereldomvattende studie gemaakt van sterke karaktereigenschappen en deugden en hun bevindingen in een wetenschappelijk kader gegoten. De alom gewaardeerde componenten van goed karakter hebben drie niveaus: zes basisdeugden (wijsheid, moed, menselijkheid, rechtvaardigheid, matigheid en transcendentie), onderverdeeld, op het tweede niveau, in 24 karaktersterkten. Het derde, meest gedetailleerde en specifieke niveau is dat van de functionele thema’s. De deugd ‘matigheid bijvoorbeeld is onderverdeeld in vergevingsgezindheid, bescheidenheid, voorzichtigheid en zelfbeheersing.
De situatie is in de allerarmste landen nog niet rooskleurig, met een levensverwachting van slechts rond de 55 jaar in de armste Afrikaanse landen. De kindersterfte in ontwikkelingslanden ligt rond de 50 per duizend levendgeborenen.
Zelfs het neerhalen van MH 17 levert meer vraagtekens dan antwoorden op. Sinds de Verenigde Staten niet bereid zijn beschikbare informatie daarover te verschaffen, lijkt het meer en meer waarschijnlijk dat niet de Russen of de rebellen in het Oosten van de Oekraïne de schuldigen zijn. Maar de westerse media hebben die al aangewezen. Het blijkt telkens weer dat deze media, inclusief de Nederlandse, weinig onpartijdig zijn en aan de leiband van westerse politieke machten lopen. Verdere aanwijzingen voor politieke malversaties zijn te vinden in het feit dat de hand wordt gelicht met normale Associatie-vereisten van democratie en integriteit: Oekraïne lijkt door en door corrupt, te beginnen met de president.