In Blog 15 ‘Doing Good Better’ bespraken we de adviezen van William MacASKILL van hoe je anderen zo effectief mogelijk kunt helpen. We hadden daarbij vooral het oog op hulp aan personen en instanties in ontwikkelingslanden.
Ondertussen kwam ik op dit terrein een interessante mogelijkheid tegen om te beleggen in een fonds van kleine leningen bij de ASN. ASN en Triodos scoren onder alle Nederlandse banken veruit het beste als het over duurzaam beleggen gaat. Zie website ‘eerlijke geldwijzer/bankwijzer ‘.
Een van de ASN beleggingsfondsen is het ASN-Novib Microkredietfonds dat belegt in microfinancieringsinstellingen die kleine kredieten verstrekken aan mensen in ontwikkelingslanden. Het jaarlijkse rendement in dit Fonds is niet hoog (tussen de 3 en 4 %, met 2.5% beleggingskosten), maar dat is niet veel lager dan wat je op een gewone spaarrekening krijgt.
Het voordeel van beleggen in dit Fonds is dat je arme lieden in ontwikkelingslanden helpt, dat je je beleggingen weer kunt verzilveren en dat je goed doet zonder dat het je iets kost. Check de ASN website (beleggingen) er maar op na. 
Ik beleg zelf in dit Fonds en heb verder geen ASN belangen!
Ons Deugd Blog
Dag Tegen Drugsmisbruik en Illegale Handel in Verdovende Middelen.
Voor de volledigheid willen we aangeven dat verslaving enerzijds kan bestaan uit een gedrag, gebruik of handeling en anderzijds uit verslaving aan een middel. Bij gedragsverslaving worden geen middelen ingenomen. Het kan plaats vinden bij winkelen (shopaholic), gokken (20.000 verslaafden in NL), internet, chatten, gamen (12.000 in NL), seks en werk (workaholic). Bij gedragsverslaving wordt het fijne gevoel veroorzaakt door de handeling die uitgevoerd wordt en de verwachting/opwinding die daarbij ontstaan. Middelen werken rechtstreeks op de hersens.
Deze blog gaat over middelenverslaving.
Er zijn drie soorten psychoactieve middelen:
Stimulerende middelen die energie geven, zoals cafeïne, amfetamine, XTC, cocaïne en nicotine;
Verdovende middelen, die bewustzijnsverlagend werken, bijvoorbeeld alcohol, opium, heroïne, slaapmiddelen en het nieuwere GHB;
Geestverruimende middelen, die een andere beleving van de werkelijkheid geven, zoal THC (werkzame stof in marihuana).
De meest frequente verslavingen zijn die aan alcohol en nicotine; andere zeer verslavende middelen zijn heroïne, cocaïne, GHB en amfetamine. Naast de 82.000 verslaafden aan alcohol in Nederland, zijn er een verdere 400.000 die overlast van alcoholgebruik hebben, zonder er per se aan verslaafd te zijn.
Tussen de 20 en de 24 % van de volwassenen rookt, 600.000 ervan meer dan een pakje per dag.
Schattingen aan cannabis/wietverslaafden lopen uiteen van 30.000 tot 70.000 met een verdere 140.000 die overlast hebben. Het is de meest gebruikte illegale drug. Het aantal cocaïnegebruikers, inclusief die van crack, loopt tegen de 40.000. Het aantal heroïneverslaafden in Nederland is afgenomen en staat op zo’n 12.000. Speed (amfetamine) kent 6.700, XTC 420 en GHB 3.160 verslaafden.
Vergeleken met andere EU-landen ligt het drugsgebruik in Nederland vrij hoog, vooral van ecstacy en amfetamine.
Het 2016 World Drug Report geeft aan dat in 2014 wereldwijd bijna 250 miljoen personen tussen 15 en 64 tenminste één illegale drug gebruikt hebben, d.w.z. 5 % van de wereldbevolking. 29 miljoen zijn verslaafd of hebben zware overlast. Het gebruik van heroïne is het meest dodelijk van de illegale drugs.
Cannabis is wereldwijd het meest populair met een geschat aantal van 183 miljoen in 2014.
Een verslaving die vaak onopgemerkt blijft is verslaving aan medicaties, zoals benzodiazepinen, de zogenaamde angstdempers en slaapmiddelen. Ongeveer een derde van de 1.9 miljoen patiënten in ons land gebruikt deze langer dan drie maanden.
In totaal zijn rond de twee miljoen mensen in Nederland verslaafd. In 84 % van deze gevallen gaat het om de legale middelen alcohol, tabak en slaap- en kalmeringsmiddelen.
De redenen waarom mensen verslaafd raken hangen af van het soort drugs, van genetische factoren (40 tot 60%), en van omgevingsfactoren (soort jeugd, ingrijpende gebeurtenissen, stress).
Drugsmisbruik is een ernstig probleem van de openbare gezondheid. En er wordt dus hard tegen gevochten, op diverse fronten. De termen die gebruikt worden doen aan oorlog denken. Op diverse fronten: op het gebied van de verslaving zelf, op het terrein van de productie en op het gebied van de handel. Schattingen over de directe kosten van deze oorlog variëren. De Economist raamt het op 100 miljard voor de hele wereld, de Wereldbank denkt dat dit bedrag er alleen al in Mexico aan uit gegeven wordt. Hier een even rare situatie als bij oorlog voeren: makkelijker fondsen te krijgen voor agressieve bestrijding dan voor constructieve oplossingen!
De oorlog tegen drugsproductie wordt voornamelijk in Latijns Amerika gevoerd, vooral dank zij de Amerikaanse inbreng.
We kennen allemaal de gruwelijke verhalen over moorden en maatschappelijke ontwrichting in Colombia, Bolivia, Peru en Mexico als gevolg van de strijd om de uitroeiing van cocoa. Deze strijd heeft weinig geholpen, want het aanbod van drugs is alleen maar toegenomen. Het heeft wel de prijs van drugs opgedreven, waardoor er 300 miljard dollar in de zakken van dealers en traffickers terecht komt. Volgens het VN lichaam wat hier over gaat circuleert er jaarlijks in het internationale financiële systeem $ 428 miljard aan drugsgelden. 
De narco-maffia’s zijn geïnfiltreerd in alle geledingen van de samenleving, leger, politie, kerk en politiek. De handel in drugs is een regelrechte bedreiging van de democratie in tal van Latijns Amerikaanse landen en regelmatig lezen we dat de hoogste regeringskringen in die landen betrokken zijn bij deze handel. Tegen zoveel geld is men maar moeilijk opgewassen.
In de V.S is er een ‘ijzeren’ regime tegen drugmisbruik en wordt er veel geld gestoken in de onmenselijke vervolging van kleine drugsgebruikers:1.4 miljoen arrestaties, 10 x meer Afro-Amerikanen dan blanken; arrestaties bij bezit van meer dan 5 gram, na 3 x in gevang met strafblad en publieke loopbaan onherroepelijk beschadigd.
Het begint in sommige landen steeds meer door te dringen dat, ondanks de enorme investeringen, het tegenhouden van productie en consumptie van drugs een faliekante mislukking is gebleken en dat de manier waarop het wordt aangepakt, de maatschappij behoorlijk verziekt heeft. 
De volgende trends worden dan ook geconstateerd in het overheidsbeleid in een aantal grote Europese landen:
Steeds bredere acceptatie van schadebeperking in de aanpak van het gebruik van legale en illegale drugs
Decriminalisering van drugsgebruik (en bezit van kleine hoeveelheden voor eigen gebruik) gekoppeld aan een strengere aanpak van de productie en verkoop van illegale drugs. Verslaving en haar gevolgen zijn het grootst onder arme bevolkingsgroepen. Vrouwen en kinderen zijn vaakst het slachtoffer van drugs-gerelateerd geweld.
Regulering in plaats van verbod als controle instrument. De enige manier om de handel om zeep te brengen is legalisering. Deze mening komt ook steeds vaker uit productielanden. Verbod of geen verbod, nooit zijn maatschappijen erin geslaagd verslaving uit te roeien. De Nederlandse gedoogervaring geeft aan dat legalisering niet meer verslaafden oproept. Ook niet dat er veel risico is voor migratie van soft naar hard drugs.
Conclusies:
Vreemd genoeg zijn de drugs die verreweg het meest schadelijk zijn voor de samenleving, nicotine en alcohol, zijn legaal. Het schadelijk gebruik van alcohol brengt 3.3. miljoen doden per jaar met zich mee. Ondanks de successen in het verminderen van roken, zijn de maatregelen tegen sigarettenfabrikanten relatief mild. Hetzelfde geldt voor de fabricage van alcoholische dranken.
Gelukkig wordt verslaving steeds meer gezien als een chronische ziekte met biologische (waaronder ook erfelijke),persoonlijke en sociale oorzaken en gevolgen. Het is vreemd, zo niet onacceptabel dat volwassenen zonder legale restrictie alcohol en nicotine kunnen consumeren, maar dat dat voor andere drugs strafbaar is.
Om de ontwrichtende en verziekende realiteit van de maffiahandel in drugs te elimineren, dient een intelligente regulering van de drug markt op poten te worden gezet, inclusief de productie in de landen van herkomst.
Het gebruik van drugs is te lang als een misdaad behandeld en dient gedecriminaliseerd. De V. S. zijn lang de aartsvijand van een gedoogbeleid geweest en spelen een belangrijke rol in de handhaving van de V.N. verdragen die dit regelen. 
De Speciale Sessie van de Algemene Vergadering van de V. N. afgelopen april heeft deze conservatieve benadering helaas grotendeels bevestigd. Hoewel belangrijke productie- en doorvoerlanden als Colombia, Brazilië, Nigeria, Mexico en Zwitserland regulering wensen, is dit moeilijk te veranderen in een kader waar 193 landen conservatieve, officiële verdragen moeten respecteren. Nederland, met een progressieve (gedoog) houding lijdt hier ook onder omdat het Nederlandse softdrugsbeleid gespleten is. Coffeeshops mogen wel verkopen, maar niet inkopen. De teelt van hennep valt niet onder het gedoogbeleid.
Wereldvluchtelingen dag
Het vluchtelingenverschijnsel is zo oud als de mensheid. Studies geven aan dat vluchtelingen in vroeger tijden een groter aandeel van de wereldbevolking uitmaakten dan nu. Dat zou ook niet moeten verbazen. Het zijn vooral oorlogen en revoluties die de oorzaak zijn van massale vluchtelingenstromen.
En die zijn in de loop van de tijd, geloof het of niet, afgenomen. De belangrijkste vluchtelingenorganisatie in de wereld, UNHCR, is na de Tweede Wereldoorlog opgericht om de massale vluchtelingenstromen van die oorlog te kanaliseren. Op dat moment waren er meer vluchtelingen dan nu met een beduidend kleinere wereldbevolking. Als je de geschiedenisboeken erop naleest is de geschiedenis een aaneenschakeling van oorlogen geweest en dat bracht hele volken in beweging, deels door het in slavernij nemen en verplaatsen van de bevolking. We moeten een onderscheid maken tussen politieke vluchtelingen aan de ene kant en economische migranten aan de andere kant. We hebben het nu over de eerste groep. Daar waren er 19.5 miljoen van eind 2014, zo’n 3 miljoen meer dan eind 2013. Vijf miljoen ervan waren Palestijnen. De belangrijkste landen van herkomst zijn Palestina (5.0), (Afghanistan (2.6), Syrië (2.5), Somalia (1.1), Sudan (0.6), Dem. Rep. Congo (0.5) en Irak (0.4). De landen waar de meeste vluchtelingen verblijven zijn Turkije (1.6), Pakistan (1.5), Libanon (1.2), Iran (1.0), Ethiopië (0.7) en Jordanië (0.7). 
Ontwikkelingslanden herbergen 86 % van alle vluchtelingen. Naast deze vluchtelingen die in een ander dan eigen land zitten, waren er eind 2014 meer dan 38 miljoen intern ontheemden, d.w.z. door noodzaak verplaatst binnen de grenzen van hun eigen land. De grootste aantallen zijn in Syrië (7.6), Colombia (6.0), Irak (3.6), Dem. Rep Congo (2.8), Zuid Soedan (1.5) en Afghanistan (0.8). Eind 2014 waren er 1.7 miljoen openstaande asielaanvragen, waarvan 275.000 in Rusland, 173.000 in Duitsland en 121.000 in de V.S.
Volgens UNHCR dienen in 2017 1.2 miljoen vluchtelingen gesettled te worden, 72 % meer dan de 691.000 in 2014, vóór de grootschalige plaatsing van de Syriërs begon. Dat is veel meer dan de mogelijkheden die er zijn om ze adequaat te huisvesten.
Dank zij de VN vluchtelingenverdragen en hulporganisaties is er een apparaat en zijn er beproefde procedures om de stroom van vluchtelingen redelijk op te vangen. De stroom vluchtelingen uit Syrië is een uitzondering vanwege de grote aantallen. (De ‘Middellandse Zee’ vluchtelingen zijn doorgaans niet politiek maar economisch van aard, wat een ander aanpak vergt. Daar zijn (nog) geen internationale verdragen en faciliteiten voor.) Tijdelijke opvang van vluchtelingen is met meer of minder strubbelingen wel te regelen, maar de definitieve opvang en vestiging van vluchtelingen levert ernstige problemen op. Het gaat niet alleen om langdurige wachttijden maar ook om de effectieve integratie in het nieuwe thuisland. Dat laat ook in Nederland te wensen over. Vluchtelingen en hun gezinnen dienen veel sneller geïntegreerd te worden in het arbeidsproces als vrijwilligers of in reguliere arbeid. Na vijf of tien jaar afwachten zonder productieve bijdrage zijn de meeste mensen gedemoraliseerd.
Er is in de westerse wereld wel wat weerstand tegen de opname van grote aantallen vluchtelingen. Dat is begrijpelijk, er zijn aanpassingen nodig en verandering roept weerstand op. Niettemin moet ook geconstateerd worden dat het (politieke) vluchtelingensysteem vrij aardig werkt, dat er doorgaans veel steun en medewerking van de bevolking is, (onder meer via vrijwilligers) en dat ernstige conflicten zelden voorkomen. We mogen ons petje afnemen voor wereldleiders als President Obama, kanselier Merkel en Paus Franciscus, die, ondanks politieke weerstand, de menselijke waarden van gastvrijheid en hulp aan de behoeftige naaste blijven verdedigen. Deugdzame voorbeelden!
Om het vluchtelingenprobleem definitief op te lossen dienen de oorzaken ervan opgelost te worden, d.w.z. het beëindigen van oorlogen en gewelddadige conflicten. Daar zou veel meer aandacht aan moeten worden besteed. Maar macht en rijkdom motiveren nog teveel de grote wereldmachten. Dat leidt tot grove onrechtvaardigheden en dat weer tot gewapende conflicten.
Vrede en liefde met jou!
Internationale Dag tegen Kinderarbeid (12 juni
Van kinderarbeid is sprake als kinderen een belangrijk deel van de dag (of nacht) werk verrichten. Kinderarbeid was ten tijde van de industriële revolutie zeer gebruikelijk, ook in Nederland. In veel landen maakte de leerplicht een eind aan kinderarbeid; in Nederland was dat in 1901 het geval.
Uit onderzoek in Nederland blijkt dat zo’n 10.000 kinderen van 12 jaar wekelijks minimaal 12 uur werken. Verder werken zo’n 9.000 13- en 14-jarigen minstens 20 uur in de week. Beide gevallen vallen volgens de Nederlandse wet onder kinderarbeid. Kinderen werken in Nederland vaak als vakkenvuller, bollenpeller of babysitter, maar sommigen doen ook zwaar werk in fabrieken en bij boerderijen. De Nederlandse Arbeidstijdenwet bepaalt dat jongeren beneden de 16 jaar in principe niet mogen werken. Op dit verbod zijn een aantal uitzonderingen gemaakt zoals voor: het lopen van (maatschappelijke) stage, een taakstraf, het bezorgen van ochtendkranten en niet-industriële (hulp)arbeid van lichte aard.
Kinderarbeid komt nog veel voor in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Het wordt gewoonlijk veroorzaakt door armoede in gezin en samenleving, dat weer veroorzaakt wordt door een tekort aan werkgelegenheid voor volwassenen en door lage lonen. Kinderen worden niet alleen in de landbouw en familiebedrijven ingezet, maar ook als goedkope arbeidskrachten in fabrieken en weverijen. Meer dan de helft zijn blootgesteld aan de ergste vormen van kinderarbeid zoals werken in gevaarlijke omstandigheden, slavenarbeid of andere vormen van dwangarbeid, illegale activiteiten, zoals drugshandel en prostitutie, evenals betrokkenheid bij gewapende conflicten. Meisjes werken vooral in huishoudens, terwijl jongens sterk vertegenwoordigd zijn in mijnbouw en steengroeven Zij gaan niet naar school. Velen van hen lijden aan ondervoeding en krijgen onvoldoende zorg. De meest kwetsbare groepen als het op kinderarbeid aankomt zijn vaak groepen die gediscrimineerd en uitgesloten zijn, zoals meisjes, etnische minderheden, inheemse volken, mensen uit lage klassen, gehandicapten, ontwortelde personen en mensen die achteraf wonen.
Schattingen geven aan dat er in 2004 wereldwijd zo’n 218 miljoen kinderen kinderarbeid uitoefenden Het aantal nam met 11 % af tussen 2000 en 2004. De daling in riskant werk was veel groter, namelijk 26 %. Geschat werd dat het percentage werkende kinderen (kinderarbeid) 14 % was in 2004, terwijl dat 16 % was in 2000. Het algemene beeld dat hieruit naar voren komt is hoogst bemoedigend: kinderarbeid neemt af en hoe meer riskant het werk, hoe sneller het afneemt. In toenemende mate eisen bedrijven van hun leveranciers een verklaring dat aan de productie geen kinderarbeid te pas is gekomen. Een van de meest effectieve methoden om er voor te zorgen dat kinderen niet op te jonge leeftijd gaan werken is het vaststellen van minimum leeftijden voor arbeid.
De Internationale Arbeids Organisatie (ILO) is de Gespecialiseerde V.N. Organisatie op dit gebied. Uitroeiing van kinderarbeid was één van haar doelstellingen bij de oprichting in 1919. Conventie No 138 schrijft voor dat de minimum arbeidsleeftijd niet lager is dan het einde van verplichte scholing.
De 2016 internationale Dag tegen Kinderarbeid heeft als thema de afschaffing van kinderarbeid in toeleveringsketens (supply chains), een in toenemende mate ingewikkelde serie van activiteiten en processen in de productie en distributie van goederen, die sectoren, landen en continenten omvat .
De conclusie van het verhaal is dat er in Nederland zo goed als geen kinderarbeid meer bestaat en dat het op de wereld nog tamelijk wijd verspreid, maar wel dalende is. Dit correspondeert met een verheugend sterke daling van extreme armoede in de wereld. We zijn op de goede weg!
Wereld Milieu dag
Opgegroeid ben ik in een tijd dat economische groei en sociale vooruitgang de leidende maatschappelijke beginselen waren. De samenleving was in een roes van expansie. Met het milieu werd daarbij weinig of niet rekening gehouden en niemand taalde daarom. De welvaart groeide de pan uit!
De Club van Rome behoorde bij de eerste die aan de bel gingen trekken, in de jaren zeventig, met te poneren dat er grenzen aan de economische groei waren. Nu, zo’n veertig jaar later is het merendeel van de gegoede wereldbevolking, vooral in het westen, zich helemaal bewust dat het zo niet verder kan. De gevolgen van ongebreidelde consumptie laten zich voelen, onder meer door het smelten van ijsmassa’s, droogtes en onreine lucht. Klimaatakkoorden zijn gesloten en de aanval tegen de opwarming van de aarde is ingezet.
We zijn op de goede weg, maar hebben nog een grote afstand af te leggen. Productie van energie, water en goederen zal schoner en efficiënter dienen te gebeuren met behulp van duurzame technologieën. Consumptie van goederen zal dienen te verminderen in de rijke landen, temeer omdat die in opkomende landen, het merendeel van de wereldbevolking, sterk vergroot dient te worden om een goed bestaansniveau te verwerven. Een kwestie van rechtvaardige inkomensverdeling op wereldniveau. Laudatio Si (Wees Geprezen) van Paus Franciscus beschrijft het probleem in heldere, humane termen.
We moeten niet als consument, maar als wereldburger denken en handelen. De aarde kan het zich niet permitteren om honderden miljarden dollars aan oorlogen te verkwanselen 
en het milieu met wapens en wapenresten te vergiftigen. En dat geld kan goed gebruikt worden voor sociaaleconomische ontwikkeling en milieubescherming.
Grote delen van de samenleving, waaronder de civiele maatschappij zijn het weleens over de te varen koers. Maar er zijn machtige spelers, regeringen, multinationals en rijken die andere prioriteiten hebben. Als welvarende individuen kunnen we ook meer doen. 
De jeugd is al aardig opgevoed in de milieuproblematiek, maar de babyboomers zijn nog niet allemaal aan boord. Zuinig omgaan met energie en water, beperking van onnodige consumptie, steun aan milieuprogramma’s en een rechtvaardiger verdeling van wereld-inkomens, daar moeten we naar toe. We dienen hemel en aarde te bewegen om de aarde in puike conditie te houden, voor ons en voor ons nageslacht
Wereld Anti-tabaksdag
Als ex-roker weet ik dat roken best lekker kan zijn. Jammer dat het zo schadelijk en verslavend is. In de loop van enkele decennia werden sigaretten, sigaren en pijp gemeengoed in Europa, deels door de Amerikaans-Engelse bevrijdingstroepen van de Tweede Wereldoorlog. Het gebruik van deze genotmiddelen werd enorm populair, zodat in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw ongeveer de helft van de volwassenen rookte, bijna alle mannen. Het leidde tot een rookcultuur met volle asbakken en rookgordijnen in huiskamers en cafés.
Roken is zwaar verslavend. Dat er een omslag in de maatschappij heeft plaatsgevonden is een historische prestatie; het percentage rokers onder volwassenen is in Nederland tot zo’n 25 procent teruggebracht. En wat een verbetering van gezondheid en levensomstandigheden. Dat 65-jarigen er vijf jaar bijgekregen hebben in vergelijking met de jaren vijftig van de vorige eeuw is grotendeels aan het stoppen met roken te danken. Het traditionele roken zal er uiteindelijk uit gaan. In Amerika, pionier op dit gebied, mag je in sommige delen zelfs in de buitenlucht niet meer roken. Het zal roken vergaan als tabakspruimen vroeger: helemaal eruit. Hoe eerder, hoe beter!
Toch blijven we onze behoeften aan genotmiddelen en verdoving houden. Sinds heugenis heeft de mens naar middelen gezocht om het leven tijdelijk te veraangenamen en om te verdoven tegen de harde kanten van het bestaan. Niks op tegen zolang je jezelf of je medemens maar niet beschadigt. Het lijkt erop dat sommige soft drugs minder verslavend zijn dan nicotine en alcohol. Ze zijn (nog) niet geaccepteerd in de officiële maatschappij, hoewel Nederland een pionier is in gedogen. In het algemeen schijnt regulering goede gevolgen te geven.
Op het gebied van marihuana zijn er positieve ontwikkelingen op landenniveau, bijvoorbeeld in Uruguay en Canada. Drugs in het verdomhoekje zetten, wakkert de georganiseerde misdaad aan, met fatale gevolgen voor de maatschappij in het algemeen. Catastrofale situaties in Colombia, Mexico en andere Latijns Amerikaanse landen zijn het gevolg.
Het beste zou zijn als mensen niet zouden verslaven aan genotmiddelen. Behalve aan alcohol, nicotine en drugs kun je ook verslaven aan gokken, seks en eten. Mooie gelegenheden om de deugden van matigheid en zelfbeheersing te oefenen, om boven verleidingen te staan en een vrij persoon te zijn.
Internationale Dag van het Gezin, 2016
De Internationale Dag van het Gezin heeft dit jaar als thema ‘gezonde levenspatronen en welzijn voor iedereen, op alle leeftijden’ .
Het gezin speelt een unieke rol om gezondheid en welzijn van kinderen te verzekeren. Ouders kunnen de gezondheidsstatus van hun kinderen verbeteren door dagelijkse verzorging, emotionele ondersteuning, preventieve en curatieve doktersbezoeken, inclusief tijdige injecties, en door verzorging in tijden van ziekte.
De V.N. Internationale Dagen worden wereldwijd gevierd. De kwaliteit van gezondheidsprogramma’s en infrastructuur varieert enorm naar gelang wereldregio’s evenals de rol van het gezin daarin. De behoeften aan betere gezondheidszorg liggen in opkomende landen natuurlijk heel anders dan hier. In die landen ontbreken vaak essentiële gezondheidsvoorzieningen, zowel voor volwassenen als voor kinderen. Weinig landen hebben zo’n goede gezondheidszorg als Nederland. De curatieve voorzieningen zijn uitstekend en er is relatief meer behoefte aan preventieve gezondheidsmaatregelen, met name
tegen overgewicht, voor meer lichamelijke beweging en voor sociaalpsychische begeleiding voor kinderen in gebroken gezinnen. Overgewicht en gebrek aan beweging vinden vooral plaats in minder gegoede gezinnen, in het bijzonder die onder de armoedegrens leven (één op de acht kinderen). Daar verandering in te krijgen vraagt programma’s van lange adem.
Het gezin in onze regio heeft sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw een belangrijke evolutie doorgemaakt: een groeiend aandeel van éénpersoonshuishoudens; minder kinderen, inschakeling van de vrouw in het arbeidsproces en van de man in huishoudelijk werk; grotere financiële onafhankelijkheid en grotere eigenwaarde van de vrouw.
Kinderen worden rijkelijk met liefde opgevoed, maar dit legt een hypotheek toekomstige partners: het samenleven van prima donna’s heeft speciale uitdagingen! De kunst is dan om het huwelijk in stand en ondersteunend te houden voor elkaars individuele ontplooiing. In het tegengestelde geval is er kans op na-ijver, maaiveld-nivellering of scheiding.
Een boeiende beschrijving over veranderingen in het Nederlandse gezin is te vinden in het recente Vrij Nederland ‘long read’ artikel van de hand van Pauline Bijster ‘Opgroeien met Papa, Stiefvader en Soort-van-Papa’. Het begint met de introductie dat ‘steeds minder gezinnen bestaan uit één moeder, één vader en 1.7 kind’.
Een gezin is niet meer ‘een gehuwd paar met hun biologische kinderen’, zoals het vroeger was, maar ‘elk leefverband van één of meer volwassenen die verantwoording dragen voor verzorging en opvoeding van één of meer kinderen’.
Het aantal scheidingen neemt niet alleen in België (3.1 scheiding per 1000 inwoners; 71 % van de huwelijken), maar ook in Nederland nog steeds toe (2.0 scheidingen per 1000 inwoners). 50.000 kinderen per jaar hebben te maken met ouders die uit elkaar gaan, d.w.z. 25 procent van alle kinderen die per jaar geboren worden. Ouders kiezen daarbij meestal voor hun eigen geluk en offeren hun kinderen daarvoor op. Hoe destructiever ouders met elkaa
r omgaan tijdens en na de scheiding, hoe meer last kinderen ervan hebben. Deze ‘teloorgang’ van het traditionele gezin heeft een negatieve invloed op de levensloopkansen van betrokken kinderen, vooral in de minder gegoede milieus.
In het algemeen is het gezin bij ons nog de sociale kern van de gemeenschap. Er valt een zekere afzwakking van dit instituut te constateren,onder meer door een toenemend aantal éénpersoonshuishoudens (in de V.S. de helft). Gezinssamenlevingen zijn voor een aanzienlijk deel minder definitief (samenleven in plaats van huwen), ze zijn minder duurzaam (scheidingen) en door individuele ontplooiing van gezinsleden onderhevig aan centrifugale krachten.
Interne spanningen dus. De deugden van respect, verdraagzaamheid en liefde hebben volop gelegenheid zich te manifesteren, vooral de liefde in zijn diverse vormen: romantische liefde, eigenliefde en liefde voor de ander.
Bedenk: van oorlog naar vrede
De tweede wereldoorlog is de meest omvangrijke oorlog die we in de geschiedenis hebben meegemaakt. De schattingen variëren, maar in die oorlog waren er minstens 60 miljoen dodelijke slachtoffers te betreuren. 
De omvang van lijden en leed is niet te bevatten. Terecht dat we hier een speciale dag bij stil staan, en ons mededogen met slachtoffers en nabestaanden beleven. En tegelijkertijd de oorzaken en gevolgen van gewelddadige conflicten overdenken. Hoewel groter en omvangrijker dan alle vorige oorlogen, heeft de geschiedenis een aaneenschakeling van oorlogen en vredes gekend. 
Nauw daarmee verbonden is de intentie om het als gemeenschap en als individu in de toekomst beter te gaan doen. Op landen niveau hebben we voortgang gemaakt. De oprichting van de Verenigde Naties in 1945 was bedoeld om voor de toekomst wereldvrede te verzekeren. Hoewel de V.N. dat ten dele en op diverse manieren heeft gerealiseerd, zijn er onder de permanente leden van de Veiligheidsraad te vaak ernstige belangenverschillen om de vredebelofte geheel waar te maken. Naast de successen worden er regelmatig ontwapeningsconferenties gehouden om gewelddadige oplossing van conflicten te verminderen.
Maar het is niet eenvoudig. Wraakgevoelens overgebleven of versterkt door onrecht of eerdere oorlogen, de frequente machtswellust en agressie van politieke leiders en in het algemeen het meedogenloze streven naar meer macht en rijkdom spelen parten. Soms hebben leger en oorlog een valse romantiek van parades, wapentuig en vaderlandsliefde, mogelijk ook om agressie en deelname te motiveren en de doffe ellende wat te bedekken. Meestal zijn de armen en machtelozen het kind van de rekening.
Ondanks ernstig falen in ons streven naar vrede ,is er in de loop van de tijd toch vooruitgang geboekt. Er zijn minder oorlogen en minder slachtoffers dan in vroegere tijden en de trend is naar meer vrede en minder geweld. Lees er ‘Ons betere ik ‘van de Canadees-Amerikaanse schrijver Steven Pinker, op na.
Wat zich in de grote wereld afspeelt, wordt weerspiegeld in de individuele mens. Wij zijn, met variatie in tijd en persoon, een mengeling van agressieve en vredelievende aandoeningen. Er zijn conflicten in onszelf en met anderen. 
Zoveel zelfs dat in sommige culturen, zoals Jodendom en Islam, je je medemens begroet door hem vrede te wensen (Shaloom, Salaam). En overledenen als laatste wens ‘Rust in Vrede’ mee krijgen. Belangengeschillen tussen personen, groepen en landen zijn normaal en onvermijdelijk. Het gaat erom hoe je ze oplost. Ontwikkeling en respect voor internationaal en nationaal recht zijn essentieel. Evenals verdraagzaamheid en mededogen. Op persoonlijk gebied zijn er ook manieren om belangengeschillen op te lossen, vooral door verstand boven gevoelens te laten zegevieren. Woede leidt vaak tot agressie (= oorlog). Beteugeling van woede kan op diverse manieren, zoals aandacht op iets anders richten, kalm blijven, mantra/gebed uitspreken, alternatieve bezigheid, relativering, goede communicatie en lichamelijke activiteit.
In dit deel van Europa hebben we gelukkig al meer dan 70 jaar geen oorlog meer gekend. Waarschijnlijk mede dank zij het historisch wijze besluit er een Europese Unie van te maken. En hoe minder oorlog, hoe vredelievender de bevolking. Laten we hopen dat we in de toekomst alleen de Tweede Wereldoorlog hoeven te blijven herdenken. En dat de rest van de wereld ook in vrede en welvaart gaat leven.
Persvrijheid
Je mag hier zowat alles schrijven en zeggen wat je wilt en over wie je wilt, het Koningshuis, religie, de burgemeester en de buren, in de krant en in boeken, op de televisie en op internet. 
Persvrijheid is essentieel in onze democratische maatschappij. Het is een noodzakelijk goed om de democratie levend te houden, te voorkomen dat progressieve en afwijkende meningen onderdrukt worden. Want er zijn altijd veranderingen in de samenleving, nieuwe belangen en groeperingen die opkomen en die door bestaande belangen de mond gesnoerd zouden kunnen worden.
Soms wordt die vrijheid misbruikt. Zoals bij godslastering en het opzettelijk kwetsen van anderen, vooral hooggeplaatsten. We hebben toch respect voor anderen en verdraagzaamheid als deugden in ons vaandel staan!
Lang niet alle landen kennen de persvrijheid die we in Nederland hebben. In extreme gevallen is zij de exclusieve spreekbuis voor de regering of andere machtsgroeperingen. De persvrijheid in de diverse landen wordt jaarlijks vergeleken via de World Press Freedom Index van ‘Reporters Without Borders’. De gegevens voor 2016 zijn eind april gepubliceerd. De index vergelijkt 180 landen op basis van een aantal criteria, inclusief de verscheidenheid aan media, hun onafhankelijkheid, respect voor de vrijheid en veiligheid van journalisten en de institutionele en infrastructurele omgeving waarin de media opereren. De Scandinavische landen staan hoog op de lijst met Finland als kampioen. 
Nederland komt daar direct na als nummer twee. Bravo!
In de wereld in het algemeen is de persvrijheid de laatste jaren flink afgenomen. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet, maar in sommige dictaturen is ook internet aan beperkingen onderhevig.
In Nederland en andere West-Europese landen zijn we dus bevoorrecht: praktisch totale vrijheid. We maken er doorgaans goed gebruik van. Maar als de media alle vrijheid hebben om te zeggen wat ze willen, zouden ze aan de andere kant hun verantwoordelijkheden moeten nemen. Het is bekend dat ze vaak op de sensatiezucht van het publiek inspelen voor grotere oplagen of kijkdichtheid. Er wordt bijvoorbeeld overdreven aandacht aan inbraak en misdaad besteed waarbij de burger denkt dat het land steeds onveiliger wordt, terwijl de feitelijke gegevens een andere kant op wijzen. En de nieuwsbulletins op de radio en televisie gaan voor een onevenredig deel over rampen, ongelukken en misdrijven. Bijgevolg zeggen velen dat het slecht gaat in de wereld. Maar er gebeuren enorm veel constructieve dingen, het is maar wat de media verkiezen op te pikken en te publiceren. Wil je meer positief nieuws, bezoek dan eens www.theoptimist.com.
Tegenover rechten van vrijheid staan ook verplichtingen. De media zouden de burger objectief en constructief voor moeten lichten, ook over de internationale politiek. Het blijkt echter dat ze doorgaans aan de leiband van de overheersende politieke en zakelijke machten lopen, ook in Nederland. Behoorlijke bevoordeling van de meningen van westerse landen ten nadele van Rusland en opkomende landen. Wil je eens een andere, derde wereld interpretatie van de internationale toestand, bijvoorbeeld aangaande Oekraïne en het Midden-Oosten, ga dan eens naar Inter Press Services )(www. ipsnews.net).
Het meest wenselijke is zelfstandig, onafhankelijk denken op basis van objectieve gegevens, een eigen te maken kunst!
Ken Uzelve
Grote filosofische geesten en psychologen hebben er steeds op gewezen hoe belangrijk het is in het leven om jezelf te kennen. Het vergaren van die zelfkennis is een langzaam en soms pijnlijk proces, want we stoten daarbij op soms minder vleiende eigenschappen.
Er zijn diverse methoden om een handje te helpen bij het opdoen van die zelfkennis, in het bijzonder karaktertests. Eén die daarbij speciale aanbeveling verdient is de Amerikaanse Value-in-Action Inventory of Strengths (VIA-IS), ontworpen in het kader van de positieve psychologie door Peterson en Seligman (www.viacharacter.org). Het VIA Institute on Character is een Amerikaanse organisatie zonder winstbejag met de taak om de kennis en praktijk van ‘karakter’ te bevorderen. Peterson (Vader van de positieve psychologie) en Seligman hebben een wereldomvattende studie gemaakt van sterke karaktereigenschappen en deugden en hun bevindingen in een wetenschappelijk kader gegoten. De alom gewaardeerde componenten van goed karakter hebben drie niveaus: zes basisdeugden (wijsheid, moed, menselijkheid, rechtvaardigheid, matigheid en transcendentie), onderverdeeld, op het tweede niveau, in 24 karaktersterkten. Het derde, meest gedetailleerde en specifieke niveau is dat van de functionele thema’s. De deugd ‘matigheid bijvoorbeeld is onderverdeeld in vergevingsgezindheid, bescheidenheid, voorzichtigheid en zelfbeheersing.
De test, met 120 vragen, is in het Engels en kun je on-line op bovengenoemde website afleggen. Dat neemt rond de vijftien minuten. De betrouwbaarheid van een Nederlandse versie wordt momenteel getest.
De VIA-test en de resultaten ervan volgen een positieve benadering, dus alle karaktereigenschappen krijgen positieve scores. Deze test is wetenschappelijk bewezen en is wereldwijd door meer dan twee miljoen mensen genomen. Hij is kosteloos en op het einde krijg je een rapport van de uitkomsten. Desgewenst en tegen een nominale betaling kun je speciale rapporten opvragen, die bijvoorbeeld je sterkste kwaliteiten analyseren en die suggesties geven om je zwakkere eigenschappen te verbeteren. De benadering die hier achter zit is dat je je moet concentreren op je sterkste eigenschappen en vandaar uit je zwakkere eigenschappen kunt ontwikkelen. Er zijn nog meer opties, zoals het evalueren en bevorderen van karaktersterktes in teamverband en het volgen van on-line cursussen met oefeningen en hulpmiddelen (bijvoorbeeld ‘mindfulness and characterstrengths’).
Het is niet zo makkelijk je eigen karakter te leren kennen en je bent al moedig als je erin duikt. Maar als je je de voordelen van zelfkennis eigen wilt maken en het spannend vindt je goede eigenschappen verder te ontwikkelen, is het de moeite waard deze interessante, wetenschappelijk gefundeerde en positieve test te nemen. Het kan geen kwaad je goede kanten beter te leren kennen en je te verdeugdzamen. www.viacharacter.org respecteert je privacy.
